Söylemesi zor, yazması ise daha kolay..

[Er-NnN]

murat abi senden daha yazılar gelicek gibi duruyo...

ellerine sağlık bu da güzeldi...

[memat]

biliyorum çok hatalıydım
sanabu yanlışı baştan yaptım
beni sevdin değerini bilemedim
aslında ben seni hiç haketmedim

ne olur bir söz söyle
yüzüme bakma öyleee
suskunluğun yakar beni
karşımda durma öyle

hiç sevmedimde
kırılmadım de
sensizde hayatı yaşarım de

hiç ağlamam de
şaşırmadımde
seni şimdiden bile unuttum dee

Şarkıyı Amat isimli biri söylüyo

[dagored]

Gülümse.. Ağlarken bile gülümse
İzin verme hayatın 1-0 öne geçmesine
Yollar bitse de, ümitler tükense de gülümse
İzin verme yaşamın 1-0 öne geçmesine
Onlar gülmeseler de sana sen gülümse
İzin verme hüzünlerinin sevinçlerinin 1-0 öne geçmesine
Gülümse Çocuk Gülümse..
İşte Şimdi 1–0 her şeyden öndesin küçük bir tebessümle…

[femoli]

Bazı şeyler vardır affedilmiyor
Aşk ihanetle bir evde kalamıyor
Bıçak gibi kestin bağlarımızı
Bir daha dinleyemeyiz şarkımızı

Söyle uçurumdan atlayan dönebilir mi?
Söyle kanadı kırk yerden kırılmış uçabilir mi?
Söyle bu aşktan ne kaldı ki geriye?
Yaptığının ne kadarı sığıyor sevgiye?

Unut beni, unuttuğum gibi seni
Unut ki beni, yanındakini aldatma
Giden kaybedendir, gittin kaybettin
Bir şehir yakınıma bile yaklaşma



unut beni- bengü

[Unique_GOTH]

KEŞKE

Çok sevdiğin birini kaybetmekmiş ayrılık
Çok sevdiğin birinin seni unutmasıymış yalnızlık
Hem yalnız kaldım bu dünyada hem ayrı,
Ayrılıkların en büyüğüymüş seni kaybetmek ,
Yalnızlıkların en büyüğü...

Ağlayınca geri gelsen keşke
Keşke gözyaşlarım boşa akmasa
Keşke kör olsam da bana acıyan o gözleri görmesem
Keşke sağır olsam da bıçak gibi yaralayan sözlerini duymasam be dostum
Keşke,keşke bir dostumun daha beni bıraktığını görmesem
Keşke ölsem de kurtulsam bu yalnızlıktan
Keşke ölsem de kurtulsam bu ayrılıktan
Keşke ölsem de Kurtulsam bu hayattan
Keşke,keşke...

ACEP DOSTUM NERELERDE

Bu kadar kolay mı çekip gitmek
Bu kadar kolay mı bir kalemde silmek
Gönlüm yanar, ağlar durur
Acep dostum nerelerde?

Dost dediğin kıymet bilir
Bir bakışı canlar yakar
Tek sözüyle dağlar deler
Acep dostum nerelerde?

Dostun affı büyük olur
Sever çıkar gözetmeden
Hep büyüklük onda kalır
Acep dostum nerelerde?

Can dostum Edayla onun çıktığı çocuk yüzünden aramız fena halde bozulmuştu o ara yazdım ama Allah tan barıştık şimdi çok mutluyum

[Er-NnN]

kadriye abla uzun zamndır görünmüyodun hoş geldin...

[Er-NnN]

bu arada imza deişmiş kurban ın çok sewdiim bi parçası sölemeden duramadım...

[Linos]

Arkadaşlar, yazı ve şiirleriniz için teşekkürler! Ancak kendiniz yazmış olsanız dahi, altına yazarının ismini eklerseniz, yazarın hakları konusunda çok daha uygarca davranmış oluruz kanaatindeyim!

(Bilmiyorsanız "anonim" yazabilirsiniz!)

TEŞEKKÜRLER...

[thecrow]

Zaman hep senin yanında
Sıcak bir donukluk kanında
Onunla gelmiştin bana
Gözlerin hep uzaklarda
İlk kez gibi buluştunuz
Son kez gibi seviştiniz
Sen istersen sonu gelir
Hayatına bir yön verir

Farklı rüyalar gibi
Farklı dünyalar gibi
Nanınnınanınanna

Mutsuzluğun ortasındasın
Ne yapsa da kurtulamazsın
Delirdi sen gittin diye
Bana ağladı sordu yine
Cevapları hiç bulamadım
Neden nasıl soramadım
Gerçeklerin arkasında
Çelişkiler var sonunda

Farklı rüyalar gibi
Farklı dünyalar gibi
Nanınnınanınanna

[thecrow]

O gün konuştuk seninle
Yaşananların üstüne
O an bitmesin istedim
Senle son kez konuşmak
Dinledin beni sessizce
Unutmak çözüm değil
Kabullendim gizlice
Anlamak kolay değil
Seni almak isterdim alamadım
Belki yorulduk, belki sıkıldık
Ağlamak çözüm değil, sonra utandık
Güçlü olmak isterdim, olamadım

Bu bir ayrılık şarkısı
Seninle kayboldu
Yazmak kolay değil
Duymaksa zor oldu

[wintermute]

bi şiiir de ben yazıyım

SEVMEK BANA YASAKMI?
Ağladığımı kimseye söyleme anne
Onlar beni güçlü biliyor
Onlar beni en zor günümde bile ayakta biliyor
Ben aslında gülerek geçirdiğim her günün akşamı evde ağlarken,
Onlar benim içimin sızladığını, yüreğimin yandığını bilmiyor......
Ağladığımı kimseye söyleme anne
Onlar beni kral belliyor
Onlar beni kızdığım zaman dünyayıı yakacak insan biliyor...
Ben aslında onun gözlerine baklmaya bile kıyamazken,
Onlar benim bir kız uğruna üzüleceğimi tahmin bile etmiyor.....
Ağladığımı kimseye söyleme anne...
Onlar beni ağlamaz biliyor...
Onlar beni...üzüldüm mü bulunduğum şehri bulutlar kaplar biliyor....
Ben aslında odama kapanıp sitem duygusuyla bir köşeye sinerken,
Onlar beni hiç bir şeyin sarsacağini akıllarının ucundan bile geçirmiyyor....
Ağladığımı kimseye söyleme anne...
Onlar bunu hiç bilmiyor...
Onlar için ben en sağlam köprülerden daha sıkı bağlıyımdır hayata...
Ben aslında ölümle yaşam arasında ince çizgide bir o yana bir bu yana giderken,
Onlar hala benim için hayatın büyük bir hayal kırıklığı olduğunu bilmiyorlar...

[GaladrieL]

Aranızda birkaç dakikalık yollar bile olsa, O yanında değilse üşürsün sabaha kadar... (Boncuğuma..)
-----------------------------------------------------------------------

Pinhani- Beni Al

Bugünüm yarın olsa, ya da hep yeni baştan
Yaşamak ne güzel olur hiç başlamamışsan..
Geriye ne kalırdı yaşananları atsan
Seni bir daha yaşamak isterim aslında

Beni al kucağına, elini belime sar,
Beni almadığın an üşürüm sabaha kadar...
Beni al kucağına elini belime sar,
Beni almadığın an ölürüm beni al...

[GaladrieL]

Yalnız kaldıysan, kalkıp pencerenden bir bak,
Güneş açmış mı, yağmur düşmüş mü
Dön bak dünyaya..

Herkes gitmişse, sakince arkana dön bir bak
Dostun kalmış mı, aşkın solmuş mu
Dön bak dünyaya, dön bak dünyaya...

Bir sonbahar kadar yalnız, bir kış kadar savunmasız
Ya da ilkbaharsan, yolun başındaysan

Asla vazgeçme, kalkıp da pencerenden bir bak
Güneş açmış mı, yağmur düşmüş mü
Dön bak dünyaya

Pinhani-Dön bak dünyaya...

[femoli]

Çok üzülürsün. Hem de çok...
Sanki için dışın, irin kaplıdır. Sanki soluk aldırmaz bir acıyla yaşamaya çalışırsın.
Birkaç safhası vardır bu işin. Hangi işin diyorsunuz... Mesela ayrılığın, mesela terk edişin, mesela terk edilişin, bir şehirden ayrılmanın, birini kaybetmenin, bir savaşı yitirmenin... Önce garip bir hiçlikle boş adımlar atarsın sağa sola.
‘Süperim, şahaneyim, yok canım ne olacak, olması gereken buydu zaten, iyiyim ben iyiyim’ yalanları....
Sonra bir parça gözyaşı ve üzüntü.
Sonra giderek büyüyen bir öfke.
Her yanı kaplayan bir haksızlık duygusu.
Ardından herkese bu haksızlığı anlatma isteği.
Yutkunma güçlüğü.
Kabullenme.
Sabretme.
Bekleme.
Bütün irini dışarı atacak, hastalıklı hali sağaltacak tek çarenin dibine kadar üzülmek olduğunu anlamak. Ve üzülmek...
Yalın, süssüz, desensiz, sadece üzülmek. Sonra da o dipsiz kuyudan çıkmaya çalışmak.
Yukarıda gördüğün o yuvarlak aydınlığa ulaşabileceğinden emin olamazsın bazen. Gerçekten kuyunun taa içinde tırnaklarından ve duvardaki çıkıntılardan başka yardımcın yoktur. Bazen tutunduğun ufacık taş parçaları yerinden kopar, tırmandığın birkaç metreyi de kaybedersin.
Bazen tutunduğun o sert kayalar tırnaklarını söker adeta. Kan revan içinde yaralı ellerinle devam etmeye çalışırsın... Tam vazgeçtiğin anda yukarıdan biri ip atar hiç umulmadık biri, bir yabancı...
Güvenip güvenemeyeceğini bilemedem tutunursun o ipe..
Seni yukarıya çekmek için mi atılmıştır peki?
Yukarıya çekiyor da olabilir evet... Ama sen yarı yoldayken bırakabilir de ipi... Bilinmez...
Bana neden suya giremediğimi sorarlar.
İnsanların sıcak yaz güneşi altında masmavi sulara atlayışlarını imrenerek izlerim...
Yüzümü hiçbir zaman suya veremem ben...
Gözlerimi su içinde açamam...
Çok zaman önce... ‘Demek boğulmak böyle bir şeymiş’ demiştim kendime...
Çok bulanıktı su...
Ama güneş buna rağmen ince uzun yollarla uzanıyordu dibe doğru... Nefes almak istiyordum. Nefes aldıkça su boğazıma, burnuma ve ciğerlerime doluyordu...
Her şey hem çok hızlı, hem çok yavaştı.
Çırpınıyor, arada bir duruyordum....
Öksürmek istiyor daha çok su yutuyordum... İçimde bir yangın vardı sanki.
Gözlerimi açıp etrafımı görmeye çalıştım. Sanki kalın bilekli büyük bir el ayak bileğimi yakalamış, ısrarla suyun dibine çekiyordu beni. Üzerimdeki uzun etekli elbise adeta çelikten örülmüş bir ağ gibi her yanıma dolanıyor beni aşağı çeken o ele yardımcı oluyordu. Yüzmeyi, hareket etmeyi unutmuş gibiydim...
Henüz on dört yaşındaydım ve kendime sakin olmam gerektiğini söyleyemeyecek kadar çocuktum. (...)
Birden güçlü bir el saçlarımı kavradı ve beni yukarı doğru çekti. Su aşağıdan yukarıya yırtılıyordu. Güneş daha yakındı. Suyun üzerine çıktık. Saçlarımdan sürükleyerek sahile kadar çekti beni kurtaran o el. Sonra saçlarımı bırakıp büyük bir tokat attı.
Şak!
O kadar şaşkın ve perişandım ki bana neden vurulduğunu anlayamıyordum bile.
Kumlara uzanıp kusmaya başladım. Etraftakiler titreyerek bana bakıyorlardı. Az önceki neşeli dakikalardan, çocuk çığlıklarından eser yoktu. Beni sudan çıkaran ve yüzüme okkalı bir tokat atan babam ağlayarak bana sarıldı. ‘Tamam küçüğüm, tamam geçti artık, korkma.’ Oysa belli ki o da en az benim kadar korkmuştu. Ben kusarken başımı tutuyordu.
Erişkin yaşlarda düşülen o derin kuyulardan çıkmaya çalışırken ‘boğularak ölmedim ben, bir kuyuda hiç ölemem’ diyebiliyorsa insan...
Ve bir kez daha güvenebiliyorsa kendine uzanan ellere... Çıkabiliyorsun yahu işte karanlıktan aydınlığa.
Tam dışarı çıktığında, güneşi bir kez daha yüzünde duyduğunda şaşkınlıkla karışık karmaşa içinde ‘vay be, yine ölmedim’ diye sevinebiliyorsun bile hatta...

Çünkü aşk da boğabilir seni parasızlık da...

Hayatın kendisi bulanık bir su gibidir kimi zaman... Kimi zamansa karanlık ve derin bir kuyu...

İclal Aydın

Ben bu yazıya şapka çıkarırım .Çok güzel anlatmış.
teşekkür ederim paylaşımına .Biraz geç gördüm ama

[wintermute]

güzel şiierlerden biri daha tşkler paylaşım için emeğine sağlık

[femoli]

Gözlerimi gelişlere verdim, gözlerimdeki hüzün bile seni özlemiş itiraf etti sonunda. Düşüncelerim gururlu, hayallerim ve sevdam değil. Gelseydin, kendimi unutup sana koşacaktım, susturacaktım içimdeki isyanı, kavgaların ortasında bir güneş gibi doğup ısıtacaktım yüreğini, sevinçten ağlayacaktım bu defa, mutluyken hemen sarhoş olmuşum gibi, dokunacaktım, sarılacaktım. Ama gelmedin, gelemezdin belki de gelmeye de hiç niyetin yoktu aslında... Kendimi kandırdığımı anladığımda ağlıyordum.

Eskiden kimi şarkıların ne kadar anlamlı olduğunu düşünürken, şimdi ayrılığın ardından çalınan her şarkı umutsuzluğumu ve sevgimi anlatıyormuş gibi geliyor. Sevdiğim ne çok şarkı varmış, bunu senin gidişin gösterdi bana. Her şarkıda sen varsın, her yerde, her gördüğüm insanda, denizde, gecede, uykumda. Nasıl beceriyorsun her yerde olabilmeyi... Bu bir marifetse eğer, neden benim yanımda degilsin ki?

Kimi zaman bir çocuk oldum gülüşlerinde şımaran, kimi zaman dokunuşlarında kendini bulan... Ama! En çok da imkânsızın oldum. Her gelişimde bir kez daha gönderdiğin oldum. Söylesene ben gerçekten senin neyin oldum? Sesin hep uzakları çağırıyordu, ben üstüme alındım, sana geldim. Bilseydim, bana ait olmayan bir seslenişi sahiplenir miydim?

Şimdi bir mevsimlik aşk kaldı avuçlarımda sadece bir mevsim yaşanan ama bir ömür gibi gelen aşk. Kalbime henüz söyleyemedim gittiğini öğrenirse onun da acı çekmesinden korkuyorum. Seni halen benimle biliyor ve seviyor ama ben kalbime ilk defa yalan söylüyorum.

Gittin! Sevdamın yokluğuna alışabilirim belki ama sesinin uzak yolların sonunda olması acıtıyor içimi. Suskunluğun en büyük silahındı, suskunluğunla vurdun beni asıl acı olan, canımı acıtan unutulmak.

Söylesene unutulmak kime yakışıyor? Unutan sen olsan da sana bile yakışmıyor.
Merak etme, üstüne giydirmedim bu duyguyu, unutulmayan olmak sende daha güzel duruyor. Görüyorsun işte, aşk'a ve sana ihanet etmiyorum benim kırgınlığım aşk'a... Sen üstüne alındın.

(Alıntıdır)

yazdıklarını kendi içimden gelenleri ayıtlayarak uyarladım buda mükemel bir yazı eline sağlık gece gece uykularım iyice kaçtı

[femoli]

Erişilmez bir uçurumun kıyısında,
senden başka kimsenin farkında olmadığı
bembeyaz bir çiçektim ben.
Sen ise, dört mevsim özlemini çektiğim yağmur.
Üstüme yağışını severdim,
yapraklarımdan aşağı akışını,
her damlanı içime çekişimi severdim.
Bedenimde seni hissedişimi.
Her damlan alıp götürürdü beni
Yıllar sonra şimdi yine bekliyorum seni, bir umutla.
Ama artık azalan hatta tükenen bir umutla...
Ömrümün bütün dilimlerine kar yağıyor şimdi.
Kar da beyaz ama ben yine de direniyorum.
çıkıp gelmeni, üzerime yağmanı bekliyorum.
Bir zemheri mevsimiydi ayazda bırakıp gitmiştin hayallerimi.
Bak yine zemheri.
Dağlara kar yağıyor ama sen yoksun.
Sen yoksun, acılara özlem yağıyor...
Bak, kar yağıyor üstüme,
iliklerime dek üşüyorum.
Yine de yüreğimde ateşler yakıyorum.
Dönersen ellerini ısıtırsın diye...
Unutmuşum, içimdeki umutların beyazlığını...
Unutmuşum mavi, yeşil, al renkleri...
Ne zaman bir yağmur sesi duysam,
ne zaman bir su sesi, i
çimde sevgiler kanar,
pınarlar kanar benimle.
Sonra sen gelir dökülürsün içime,
sen gelir dökülürsün gözlerime,
kirpiklerim dökülür yollara.
Gülaydınlığın doğar üstüme.
İşte o zaman dağ dağ özlem kesilirim,
bulut bulut, hüzün hüzün..

adını bilmediğim, tanımadığım yerlere...
Sen yağınca susuzluğum dinerdi,
biterdi kimsesizliğim,
dağılırdı ürpertilerim.
Serin bir meltem değip geçerdi yapraklarıma.
Dünyalar benim olurdu,
uçardım sevinçten.
Günlerime, gecelerime;
hiç kimsenin bilmediği,
fark etmediği sıcak bir sevgi dolardı.
Sıcak bir sevgi dolardı yüreğime.
Her çocuğa gülümserdim;
her kuşa, her kelebeğe, her arıya gülümserdim...
Erişilmez bir uçurum kıyısında rüzgarlara ağıt yakan,
yalnız ve boynu bükük,
bembeyaz bir çiçektim ben.
Sen, bakışlarında sevdalar gizleyen,
sevdalandığım, gözleri menekşe rengi küçücük bir kızdın..
Adına Seher demiştim,
adına sevda, adına umut.
Sevdam, umudum her şeyimdin.
Günüm, günaydınım,
gülaydınlığım seninle başlardı.
Tek sevenim, tek sevdiğimdin.
Yağmurumdun sen;
kurak günlere, ayaz gecelere inat.
Hiç bitmeyen bir umut,
özlem ve hazla beklerdim seni.
Gelmediğin zaman boynumu büküp,
kapar gözlerimi seni beklerdim.
Özlemin umudum olurdu,
umudum özlemin.
Beklerdim, beklerdim bıkmadan, usanmadan...
çünkü seni seçmiştim ben,
sevdam, arkadaşım olarak.
Sevdanı yüreğime nakış nakış işlemek için.
İşlemeliydim ki, fırtınalar, boranlar içinde bile olsa
kardelenler gibi açmasını öğrenmeliydim...
Umudumun bitip tükendiği anlar da oldu elbette zaman zaman.
Seni beklerken,
bekleyişin işkenceye dönüştüğü zamanlar da olurdu.
Günlerin yıllara döndüğü zamanlar olurdu.
Ama hiç şikayet etmedim,
şikayet etmedi yüreğim.
çünkü seni delicesine seviyordum
ve bu sevgimle mutluydum.
Özlemine zor da olsa katlanıyordum bir umutla.
Sen beyaz bulutlarla gelirdin,
bembeyaz gelinlikler içinde.
Hayran hayran bakardım sana.
Sen gelince ardından gökkuşağı gelirdi.
Gökkuşağına dönüşürdün rengarenk.
Her renginde umutlarım vardı,
hayallerim vardı.
Canlı, cansız tüm varlıklar kıskanırdı güzelliğini.
Sen, hayatıma kattığım canım, gözbebeğimdin.
Ben de senin cançiçeğindim.
Gözlerime dolan bulut,
üzerime yağan yağmurdun sen.
Toprağa saçtığım umudumdun.
Havaydın, hayattın, suydun,
sevgime bandığım gülaydınlığımdın, günaydınımdın...



Alıntıdır..

[wintermute]

harbi son şiir çok güzelmiş yhaaa ellerine sağlık mehmet abi

[femoli]

seni sevmek
nazlı nazlı salınan bir aleve yaklaşmak gibi
uzaktan korkutucu geliyor önceleri
yaklaştıkça ısınıyor insanın içi
yaklaştıkça sarıyor sıcaklığın bedenimi...

seni sevmek
bir uçurumun dibinde nefes almak gibi
aşağısı puslu görünüyor önceleri
baktıça açılıyor o derin sis perdesi
baktıça görüyorsun dipteki mavilikleri...

seni sevmek
gece karanlığında yıldızları izlemek gibi
çok çok uzak geliyorlar önceleri
izledikçe unutuyorsun mesafeleri
izledikçe yaklaşıyor eşsiz güzel

[femoli]

Ben seni kocaman bir yürekle sevdim. Gözlerim değil, yüreğimdi seni
gören.
Sen damarlarımdaki kana karışıp, geldin oturdun yüreğime. Bir başka
yerde olamazdın zaten.
Sen, benim en değerli yerimde, yüreğimde olmalıydın,
orada kalmalıydın. çok aşka ev sahipliği yapan bu yürek, ilk kez bu
kadarkolay kabullendi seni.
Herhangi bir konuk değildin artık. Bu yüzden ne ağırlama faslı vardı, ne de uğurlama. O yüreğin gerçek sahibiydin.

Şimdi sonbahar, kışa giriyoruz ya... Ben dört mevsim baharı yaşadım
seninle. çiçek çiçek açtın yüreğimde. Gökkuşağı zayıf kaldı, senin
renklerin karşısında. Taze bir yaprak gibi yeşildin. Açelya idin
pembeliğinle. Üzerine çiğ taneleri düşmüş sarı güldün. Kırmızıydın
bir ateş gibi.
Ve maviydin... En çok bu renkle anmayı sevdim seni. Denize
tutkundum, denizi sensiz, seni de denizsiz düşünemedim.

Seni severken dünyayı da sevdim ben, insanları da... Kendime bile dar
gelirken, içinde herkese yer olan bir hayatın sahibiydim artık. En kızgın,
en tahammülsüz olduğum anlarda bile, seni düşünmek yetti bana.

İçimdeki sevinç yüzüme yansıdı, güldüm.
Beni öylesine güldüren senin sevgindi ve ben kaygısız, içten gülüşün ne demek olduğunu, nasıl güzel bir şey olduğunu anladım seninle...

Her şeye rağmen sevdim seni. Güçlüydüm ve aşamayacağım hiçbir zorluk
yoktu. Koca bir kente, koca bir ülkeye kafa tutabilirdim. Sen elimden
tuttuğunda, patlamaya hazır bir volkan gibi hissederdim kendimi.

Menzil sendin ve ben o menzile ulaşmak için önüme çıkan her şeyi yok
edebilirdim.

Sana ulaşmamı engelleyecek her şeyi eritirdim, kül ederdim. Sana
ulaştığımdaysa sakin bir göle dönüşürdüm. Ve o göle bir tek sen
girebilirdin.

Sevdim ve hayrandım da... Her halin çekti beni. Duruşunu, uyumanı,
gülmeni, kızmanı, şaşkınlığını, saflığını, kurnazlığını, çocukluğunu,
olgunluğunu sevdim. Sesini de sevdim suskunluğunu da.
Küçük oyunlarını, kaprislerini, sitemlerini, korkularını sevdim. Seni
ve o doyumsuz sevdanı, uçarı sevdanı anlatacak kelime bulamadım çoğu
zaman.
Sığmadın cümlelere ve hiçbir cümle seni yeterince tarif edecek kadar derin olmadı.

Seni severken yorulmadım. çünkü sen yaşam kaynağıydın. Her gün
yenilendim.

Seninle çoğaldım, büyüdüm. Eksik kalan neyim varsa tamamladın.
Ölmeyecektim çünkü sen ölmezliğin ta kendisiydin.

Sevdim işte ötesi yok...