29 NİSAN sabahı hayatımın en acı sabahıydı. Aldığım telefonla yıkıldım gerçekten. Konuşmak, haykırmak istiyodum ama hiçbir şey çıkmıyordu ağzımdan. Sadece duyduğum söz yankılanıyodu kulaklarımda. Adeta kemiriyodu tüm vücudumu. Dedemi kaybettiğimi söylüyodu babam. Tepki bile veremedim. O kadar çok şey vardı ki daha göreceği. Ama göçüp gitti. Bana ise sadece pişimanlık ve keşkeler kaldı. Bunu bize niye yazdın diyebilirsiniz. Sadece küçük bi dost tavsiyesi için. Lütfen hiçbir sevdiğinizle yapmak istediğiniz şeyleri ertelemeyin arkadaşlar. İnanın acısı dayanılmaz oluyor ve sadece keşke demek kalıyor çaresizce....