bunu okumayanlar için..

Bir kadının Aşkı...

Karımı 1998'in sonbaharında kaybettim...
Yedi senelik evliliğimizin iki senesini kanser tedavisi
için hastanelerde geçirmiştik. Karım, her evlilik
yıldönümümüzde
ikimizin
fotoğrafını çerçeveler, "Bunlar bizim hayatımızın
gölgeleri" derdi..
Öldüğünde, yedi tane resmimiz vardı.

97'in bir gecesinde onu aldattım. Oysa ona sürekli onu ne
kadar çok sevdiğimi ve sonsuza kadar sadık kalacağımı söylerdim.

Ölmeden iki hafta önce yine aynı şeyi tekrarladım.
Tuhaf bir gülümsemeyle baktı bana ve sadece: "Biliyorum"
dedi.
İzmir'e
kar
yağdığı gün, yani bir ay önce, evdeydim. Fotoğraflarımıza
bakıyordum
yine... Her çerçevenin altında bir harf olduğunu ilk kez
o gün fark
ettim.
A. R. K. A. S. I. N.

Gerisi için yılları yetmemişti. Ama sanırım "Arkasına
bak" yazmaya
filan
niyetlenmişti. Hemen çerçevelerin arkasına baktım. Hiçbir
şey
yoktu.
Sonra
birşey dürttü beni, hepsini teker tekrar söktüm.
İnanabiliyor musunuz,
her birinin arkasından bir mektup çıktı! Geçirdiğimiz her sene
için sevgi
dolu
sözler yazmıştı. 1997'deki resmimizin içinden çıkan zarf
ise simsiyahtı.
Ve içinden şu sözler çıktı:

''14 Mart 1997/Gözlerin bana başka birine dokunmuş gibi
baktı/
Söylemene
gerek yok,biliyorum..."

2002'deyiz. Onu kaybedeli 4,aldatalı 5 yıl oluyor.
İçim acıyor şimdi.
Çünkü kadınlar biliyor, hissediyor...
Sadece paylaşmak istedim.
seni seviyorum diyenin sevgisinden şüphe et, çünkü; aşk
sessiz,sevgi
dilsizdir...