Ayçiçeği güneşe aşık olunca, gülmekten kırılmış bütün bitkiler."Güneş gökyüzündeki tahtından bir an bile ayrılmaz.Kudretli ve ulaşılmazdır.Sen kim , o kim.Vazgeç bu sevdadan ."demişler hep bir ağızdan.Ayçiçeği sesini çıkarmamış.Sevdalı gözlerini dikmiş güneşe.Bakmış bakmış bakmış.
Uzun müddet hiçbir şeyin farkına varmayan güneş, nihayet bir gün, ayçiçeğinin bakışlarını hissetmiş üzerinde.Önce geçici bir heves sanmış ama zamanla yanıldığını anlamış.Ayçiçeği öyle inatçıymış ki ; güneş tahtını nereye taşıdıysa , yılmadan usanmadan o yöne çevirmiş başını.
Derken bir öğleden sonra, artık bu takipten bıkan güneş sapsarı gazabıyla kavurmuş ayçiçeğini.Daha ayçiçeğinin üzerinde simsiyah duman tüterken , insanlar akın etmişler olay mahalline." Yaşasın! " demiş içlerinden biri."Şimdi ne güzel çitleriz bu aşkı."
Aynı gece televizyonun karşısında acıklı bir aşk filmine gözyaşı dökerken, çitlemişler ayçiçeklerini.
Bu öyküyü Elif Şafak'ın Mahrem romanında okudum.Paylaşmak istedim.
Yaşadığınız öyküde ayçiçeği iseniz; dilerim güneşiniz kıymetinizi bilir de yanmazsınız.
Güneşseniz , gözünü sizden ayırmayan ayçiçeğinizin kıymetini bilin.Tüm çiçekler içinde bir tek ayçiçeğidir, gözünü sizden ayırmayan...
Olan olmuş ve yanmışsanız dilerim etrafınızda "Yaşasın!" diyenler az olur.
Ne güneş , ne de ayçiçeği iseniz ...
Bu durumda, ne diyeceğimi bilemiyorum..
Sevgiler Deniz.....:ressam:
