Bu da Deniz Gökçenin (üniversiteden hocam olur ve kendisini çok severim ) bugunku aksam gazetesindeki yazısı.Amacım siyaset değil sadece bu tür yazıları bulup yapıştırmanın ne kadar kolay ve basit bir iş olduğunu göstermek.Konuya da cuk oturmuş.
<TABLE style="BORDER-COLLAPSE: collapse" borderColor=#c0c0c0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD bgColor=#f3f3f3><CENTER>Zülfü Bey erdi! </CENTER></TD></TR><TR><TD>
deniz.gokce@aksam.com.tr
</TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE style="BORDER-COLLAPSE: collapse" borderColor=#c0c0c0 cellSpacing=3 cellPadding=3 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD>
Bu köşeyi sürekli okuyanlar benim Zülfü Livaneli ile pek anlaşamayacağımı ve anlaşamadığımı görürler. Ancak Zülfü Bey bir gün evvel bir yazı attırmış. Başlık: “Birleşen kazanıyor, bölünen kaybediyor”. İki nokta hariç yazdıklarına katılmamak mümkün değil. Zülfü Bey adeta ermiş!
Köşesinden aynen aktarıyoruz. “Bir iki ay önce arkadaşlarımla cumhurbaşkanlığı konusunu tartışırken demiştim ki: “AKP bu konudaki verileri bir bilgisayara yüklese ve kendileri açısından en iyi çözümü sorsa Abdullah Gül’ün cumhurbaşkanı, Tayyip Erdoğan’ın başbakan olması gerektiği cevabını alır. AKP açısından ideal olan durum budur”. Ve hemen eklemiştim: “Ama işin içinde insan egosu olduğu için bu çözüme pek ihtimal vermiyorum.” İtiraf etmeliyim ki; AKP beni yanılttı ve başından beri sergiledikleri dayanışmayı burada da gösterdiler.
İşin bu boyutu çok önemli. Ve günün en yakıcı sorusu şu: Kendilerine Atatürkçü, laik, solcu, vs. diyenler niye bu kadar sevgisiz, kıskanç, birbirine düşman? Buna karşılık AKP çevreleri niçin birbirine bu kadar sıkı sıkıya bağlı? İşte Türkiye’yi bir büyük dönüşümün eşiğine getiren ve türbanın Köşk’e çıkması noktasına sürükleyen gelişmelerin sırrı bu soruda gizli! Meclis’e gidiyorsunuz: CHP’li milletvekillerinin yüzünden düşen bin parça, birbirine selam vermeyen, koridorda gördüğü zaman yolunu değiştiren pek çok kişi var. Konuştukları zaman kasılmış bir ağız ve gevrek bir ses tonuyla: “Katılımcılık, demokrasi” filan gibi birkaç klişeyi dile getiriyorlar ama temel unsurları sevgisizlik, kıskançlık. Birbirinden nefret! Diğer “sol” partilere bakın. Başkanlar birer derebeyi gibi “küçük aşiretlerin” başında olmayı, posterlere, otobüslere resimlerini bastırmayı marifet sanıyor. Hayatta kendi gücüyle başaramadığı bir şöhrete sahip olmaktan, partinin sırtına binerek egosunu tatmin etmekten başka bir derdi yok.
Bir de “öteki taraf”a bakın. AKP’yi kurdukları zaman Bülent Arınç, Abdullah Gül gibi isimler milletvekili. Gül kendi partisinde genel başkan adayı olup, delegenin yarısının oyunu almış. Siyasi yasağı yok, dil bilir. Arınç da Gül de Erdoğan’ın ağabeyleri. Kaldı ki Erdoğan siyasi yasaklı, seçime bile giremiyor. Ama sıra genel başkan belirlemeye geldiği zaman Arınç da Gül de “Hayır!” diyorlar “Bu kardeşimiz halkta daha çok ilgi görüyor. Onu genel başkan yapmamız gerekir”.
Siz böyle bir davranışı Deniz Baykal’dan ya da öteki “solcu”lardan bekler misiniz? Acı acı güldüğünüzü görür gibi oluyorum. Haklısınız, gülünç bir soru sordum. Neyse AKP macerasına devam edelim. Seçimler sonucunda Abdullah Gül başbakan oluyor, sonra koltuğunu Erdoğan’a devrediyor. Şimdi de Erdoğan, yardımcısını cumhurbaşkanı yapıyor. Arınç buna itiraz etmiyor ve AKP içindeki herkes sarılıp birbirini tebrik ediyor. İşte sır burada.
Dünyanın her yerinde sol dayanışmacı, sağ bireycidir. Türkiye’de ise durum tam tersi. Solun bencilliği, düşmanlığı, küçük düşünmesi ve kıskançlığı karşısında, dayanışmacı bir hareket Türkiye’yi ele geçiriyor.
Bugün Türkiye Cumhuriyeti’nin tarihinde yeni ve çok önemli bir sayfa açıldı. Eğer siyasal İslam bu dayanışmayı sürdürür, laikler de amip gibi bölünmeye devam ederlerse; emin olun bugünleri de arayacağımız noktalara gelmemiz çok yakındır”.
Yazı salt sola mesaj olarak güzel! Bölünmeyin, birleşin doğru mesaj. Ama biraz bilgi eksiği var. Zülfü Bey “Made In Sweden” markadır, ama ülkemizin gerçek entelektüel modeli “Fransa kaynaklı” olduğu için pek durumu çakamıyor, doğru yaklaşmamış.
Birincisi, “Dünyada sol dayanışmacı, sağ bireycidir” demiş. Halbuki biraz pazar günü Fransa seçimlerinde olanlara baksa idi, bu tezin gerçek olmadığını görecek, farklı düşünecekti. Fransa’da “Sarko” yüzde 31 oy alırken, “Sego” yüzde 26 kadar oy aldı. Bayrou da yüzde 18.5 kadar. Aşırı sağcı Le Pen de yüzde 10.5 kadar. Ancak solda Devrimci Komünistler yüzde 4, diğer Komünist Parti yüzde 2, İşçi Partisi yüzde 0.4, Antigloballeşmeciler yüzde 1.3, Yeşiller yüzde 1.6 ve Emeğin Mücadelecisi sol parti yüzde 1.33 oy aldı. Sol birleşme taraftarı olsa idi, Sego’nun adaylığını desteklese idi, nerede ise 11 puan daha oy alınacak ve yarım faşist “Sarko” yerine, hümanist “Sego” uzak ara birinci olacaktı. Küçük sağ partiler de var, detay vermiyorum ama, Fransa’da hem sağ hem de sol benzer şekilde bölünmüştür. Zülfü Bey ne çabuk unuttu bizde siyasilerin tümünün (mesela B. Ecevit’in veya Demirel’in) sadece kapıkullarını partide tuttuğunu? Şair Bülent Bey’in siyasetteki son gününde eşinin memleketi Şebinkarahisar’ı vilayet yapmaya kalktığını nasıl unuttunuz? Ya “uzlaşmacı” Demirel’in kim ne veriyorsa beş fazla verdiğini? Bireycilik, hem parti liderlerinde hem parti içinde hem de parti ilkelerinde, sağ veya solda eşit dağılmıştır.
İkincisi, Zülfü Bey önyargılarını bırakıp, bir adım daha atsa, siyasi tarafın bölünmemesi ilkesinden daha ötede, “ülkenin bölünmemesi” daha anlamlı değil mi? Zahmet edip okusun. “Kerata” Engin Ardıç gene çok güzel yazmış. Bertold Brecht 1953 yılında ne demiş? Doğu Berlin’de işçi ayaklanması üzerine, Doğu Almanya’nın Komünist Hükümeti’ne yönelik bir şiir yazmış: “Bu halkı feshedin ve hemen yeni bir halk seçin!” Gene de Zülfü Bey sonunda müthiş bir aşama yaptı diyorum. Hadi Zülfü, sık dişini bir adım daha at, bir yazı döktür, milleti birleştirmeyi hedefle!
</TD></TR></TBODY></TABLE>